Q&A over het besluit rond de boerderij

Er zal misschien gezegd worden dat het financieel allemaal niet haalbaar was. Hoe zit dat?

Wij horen ook geruchten rondgaan. Helaas zijn mensen soms sneller met oordelen dan met luisteren. De werkelijkheid is dat wij bewust kozen om niet zomaar voor een dure lening te gaan, maar voor een sociale rente die past bij een stichting en sociaal bedrijf.

Wij vonden Crowd about now mooi passen bij ons visie en zijn met dat project gestart. We hadden al 30% eigen inbreng voor de financiering, maar wilden dat niet via de crowdfunding inzetten zodat dat puur op het resterende bedrag zat. Dat maakte het zwaarder en zeer tijdsintensief. Daarnaast hebben we daarvoor geïnvesteerd in een bureau dat aangaf het netwerk te hebben om snel sociale investeerders te vinden. Dat proces liep echter anders dan verwacht en kostte te veel tijd. Wij hopen dat nog netjes af te ronden en zullen daar nog geen details over geven. 

Waarom lukte het dan niet met CAN (Crowd About Now)?

CAN is een prachtig platform, daar lag het niet aan. Dat traject liep juist heel goed, alleen: het kost tijd. Zeker als je eerste kring kleiner is, duurt het simpelweg langer om het fundament te leggen. We hebben nog overwogen om een soort noodkreet naar buiten te brengen, om zo het bereik te vergroten en de campagne te laten ontploffen. Daarmee de sociale investeerder (s) wel te vinden en te bereiken. 

Maar we hebben er bewust voor gekozen dat niet te doen. Omdat deze doorverkoop ons vooral privé hard treft, met consequenties die al groot genoeg zijn. Dan kies je voor rust, ook voor je gezin. Achter elke ondernemer staat immers een mens, een gezin, een thuis. Twee jaar geleden hebben we er juist heel bewust voor gekozen ons gezin buiten de media te houden. Maar we merken nu hoezeer ons verhaal leeft. En we vinden het belangrijk om te benadrukken dat het vooral gaat om wat er achter de voordeur gebeurt: jong gezin, grote dromen, en nu vooral groot verdriet want wij verliezen wel ons huis en thuis waar wij al die jaren hard voor gewerkt hebben.

Er is veel gebeurd de afgelopen jaren dat niet had gehoeven. Daar zal nog actie op komen. Dat maakt het verlies van onze droomplek en alles wat we hier opgebouwd hebben extra pijnlijk. We hebben gelukkig veel steun gehad van collega-ondernemers, zowel binnen ons vakgebied als daarbuiten. Ook zij kennen die zware klappen. Het lijkt soms of je als ondernemer geen mens mag zijn — dat je altijd maar stoer door moet, niet mag zeuren. Wij kiezen er juist voor om te laten zien dat achter een bedrijf mensen zitten.

Daarnaast is het wrang om te zien hoe verschillend beleid wordt toegepast op het gebied van vergunningen. In onze omgeving werd soms met de hand over het hart gestreken of werd een proces betaalbaar gegund, terwijl wij juist in een heel smal vergunningstraject beland zijn. Achteraf, nu we een nieuwe collega hebben die onderdelen van ons oorspronkelijke bedrijfsplan wél kan uitvoeren, ontdekken we dat de agrarische bestemmingswijziging die tijdens ons proces plaatsvond al ruimte gaf voor precies dát wat onze droom was. Dat maakt het extra dubbel, omdat ons strakke vergunningstraject, die jaren voortsleepte, zeer kostbaar was, nu voelt alsof het allemaal misschien wel voor niks is geweest. 

Hoe kijken jullie daar nu op terug?

Ondanks alles zijn we ongelooflijk trots. We zijn door veel stormen gegaan, maar hebben altijd vastgehouden aan onze waarden en aan het welzijn van de paarden, de mensen en het land. We hebben besloten om de prachtige film die over ons en dit traject is gemaakt gewoon te delen, omdat dat laat zien wie we zijn en wat we hier opgebouwd hebben.

Daarnaast pakken de draad met Crow about now straks wel verder op in een aanpast mooi plan. Want het doel samen, verbinden en iets moois bouwen. De stilstand van drie jaar omkantelen kan voor het bedrijf nog steeds.

Wat gebeurt er met de paarden en de mensen die bij jullie betrokken zijn?

Omdat we zelf de verkoop in de hand hebben gehouden, zijn er kopers op ons pad gekomen die juist zochten naar een plek met een bestaand bedrijf dat door derden wordt gerund, precies zoals wij het hebben opgezet. Dat maakt dat de paarden én de stichting gewoon kunnen blijven waar ze zitten.

Voor de stal, de toekomstplannen en vooral de veiligheid van de paarden die hier niet zomaar verplaatst kunnen worden, was dat voor ons een harde voorwaarde. Deze plek is simpelweg goud waard. We zetten dan ook alles op alles om het voor de dieren te laten doorgaan zoals ons hart dat altijd al voor ogen had.

Kort gezegd: voor de pension- en pensioenpaarden en stichting verandert er niets. Voor onszelf betekent dit dat na drie jaar van groot tijd- en kostenverlies, de druk nu wegvalt en we eerst de focus op privé kunnen leggen — even ademhalen en herstellen.

Omdat de afgelopen maanden zo intensief waren, zijn overleden pensioen- en stichtingpaarden nog niet vervangen. Maar er is in de afgelopen tijd al een prachtige inhaalslag gemaakt op allerlei vlakken. Van de zomer gaan we rustig door met ontwikkelen en na de zomer bouwen we de stal stap voor stap weer verder op. De open middagen blijven we houden, zodat mensen laagdrempelig kunnen blijven langskomen.

De visie en missie van de stal blijven overeind, maar de focus komt nog meer te liggen op samen, in verbinding met elkaar en met de paarden.

Slotverklaring

Wij vragen als gezin om respect, rust en ruimte om alles te verwerken. Er is een warme deken van steun om ons heen van lieve mensen en ervaringsdeskundigen, en dat voelen we elke dag. Oordelen, invullen of dooddoeners als “het heeft zo moeten zijn”, “alles heeft een reden” of “je leert er altijd van” — laat die vooral bij jezelf in de kast staan. Ik ben eerlijk en persoonlijk: mensen die soortgelijke situaties hebben meegemaakt weten hoe zwaar het is. Velen zaten volledig aan de grond, thuis of met burn-outklachten.

Eind vorig jaar schreef de Leeuwarder Courant nog een prachtig stuk over mijn omdenken na de periode van stalking en intimidatie. Het oppakken van het onderzoek, het nieuwe bedrijfsplan, de therapiepaardjes en opnieuw focussen op “waar we het eigenlijk voor doen” zetten me toen terug in het zadel. Tot in november een zwaar

incident volgde, het veel te laat krijgen van de vergunning en uiteindelijk het ontbreken van tijd. Ik raakte opgebrand. Begin dit jaar volgde nog een zwaar traject bij een boxcoach, confronterend en pijnlijk. Ik kwam erachter hoe kapot ik was. Toch stond ik weer op, want de paarden moesten door. Deze plek moest veilig blijven. Maar het verdriet dat je zo kapot kunt zijn door alles, blijft groot.

Ik deel dit stuk omdat achter elke stichting of onderneming een mens staat, en het oké is om eerlijk te zijn dat het niet insta-perfect is. Dat je fouten maakt in een periode die eigenlijk te idioot is voor woorden. Tegelijk heb ik ook ongelofelijk veel geleerd: over mezelf, over ondernemen, over hoe het óók kan. Met mijn eerlijkheid geef ik dan ook meteen een duidelijke grens aan: disrespect, roddelen, oordelen of invullen zonder te vragen krijgen een prachtige gesloten deur.

Deze situatie treft ons gezin na jarenlang vechten om dit juist te voorkomen. Die pijn is groot. Daarom vragen wij oprecht: ga er respectvol mee om. Mijn gezin hield ik altijd buiten de media, en ook nu zal ik geen privévragen over hen beantwoorden. Gun ons de ruimte om te herstellen.

Ondanks alles is er zoveel moois dat doorloopt. Met het wegvallen van drie jaar dag en nacht buffelen komt er ruimte, tijd en energie vrij. Het onderzoek naar de stallenstop, het vraagstuk “hoe kan het dan wel?” en het verweven van natuur inclusief ondernemen blijven we door ontwikkelen. Dat is veel te leuk en waardevol. Er komt straks tijd om anderen daarin mee te nemen. De stichting neemt nog even rust en vangt dit jaar geen nieuwe dieren op, maar bouwt eerst een stevig fundament. De open middagen blijven, zodat je laagdrempelig kunt komen kijken, inspiratie opdoen of in gesprek kunt gaan over wat je zoekt voor je paard. In september komt er extra ruimte vrij en gaan we mooie plannen maken. Dus juli en augustus nemen we tijd voor onszelf en ons gezin. Daarna bouwen we stap voor stap verder. We blijven verhalen delen en laten zien dat, hoe verdrietig deze keuze ook is, we opnieuw voor de mooiste weg kiezen.

Bedankt voor het lezen. Heb je vragen, stel ze gerust.